استاد مشفق کاشانی بدرود حیات گفت

استاد مشفق کاشانی ساعتی پیش راهی انجمن شاعران ایران شد تا در مراسم تولد سهیل محمودی شرکت کند. در این مراسم او در سخنانی به روایت خاطراتش از زمان کار در رادیو و همکاری با کسانی چون قیصر امین‌پور، سیدحسن حسینی، سلمان هراتی، سهیل محمودی و ساعد باقری پرداخت اما پیش از آن که آخرین رباعی خود را قرائت کند از حال رفت. حاضران در مراسم بلافاصله با اورژانس تماس گرفتند اما استاد مشفق کاشانی در بیمارستان به دلیل نارسایی قلبی جان به جان آفرین تسلیم کرد.

چهره‌هایی چون سیدمحمد خاتمی، محمود دعایی، اسرافیل شیرچی، صادق خرازی، ساعد باقری، فاطمه راکعی، افشین علاء و ... در این مراسم حضور داشتند. احمد مسجدجامعی هم نیز که در راه آمدن به مراسم بود، با شنیدن خبر حادثه یک راست به بیمارستان رفت. شرکت‌کنندگان در این مراسم راهی خانه استاد مشفق کاشانی شدند تا این واقعه را به بازماندگان تسلیت بگویند. در این دیدار سیدمحمد خاتمی خطاب به خانواده این شاعر گفت: «همه مایتیم شده‌ایم و فقط شما نیستید که پدر از دست داده‌اید.

قرار بود استاد مشفق کاشانی این رباعی را برای مراسم جشن تولد سهیل محمودی بخواند:

برخیـــز ز جــا نه وقت خـــواب است ای دوست

بنشین که شب شعر و شراب است ای دوست

در بـــزم سهیــــــل، زهـــره بـــا چنـگ نـــواخت

میـــــــلاد بلنــــــد آفتــــــــاب است ای دوست

عباس کی‌منش ملقب به مشفق کاشانی در سال ۱۳۰۴در ‌کاشان‌زاده شد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همین شهر و تحصیلات دانشگاهی را در دانشگاه تهران به پایان برد. از رئیس هیأت مدیره‌ انجمن شاعران ایران، ده‌ها مجموعه شعر چون «سرود زندگی»، «سراب آفتاب»، «آذرخش»، «آینه خیال» ‌و... منتشر شده است. 

برخی از این آثار وی بدین شرح است؛

‌"صلای غم" تضمین ۱۲ بند محتشم کاشانی

"خاطرات" (سال ۱۳۲۴) 

"سرود زندگی" (سال ۱۳۴۲) 

"شراب آفتاب" (سال ۱۳۴۲)

"آذرخش" (گزینه اشعار) 

"آینه خیال" (سال ۱۳۷۲)

"بهار سرخ سرود" (سال ۱۳۷۳)

"هفت بند التهاب" (سال ۱۳۷۵) 
       "نقشبندان غزل" (سال ۱۳۶۵) 

"انوار ۱۵خرداد" (سال ۱۳۶۵)

"خلوت انس" (سال ۱۳۶۸) 

تصحیح «دیوان حاج سلیمان صباحی بیدگلی» با همکاری پرتو بیضایی (سال ۱۳۴۰)

"مجموعه شعر جنگ" 

"تذکره ی شاعران معاصر"

"راز مستان"

                                                                     مهدی سهیلی

عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم
همان یک لحظه اول ،
که اول ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان ،
جهانرا با همه زیبایی و زشتی ،
بروی یکدیگر ،ویرانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
که در همسایه ی صدها گرسنه ، چند بزمی گرم عیش و نوش میدیدم ،
نخستین نعره مستانه را خاموش آندم ، 
بر لب پیمانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
که میدیدم یکی عریان و لرزان ، دیگری پوشیده از صد جامۀ رنگین
زمین و آسمانرا 
واژگون ، مستانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
نه طاعت می پذیرفتم ،
نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده ،
پاره پاره در کف زاهد نمایان ،
سبحۀ، صد دانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان ،
هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ،
آواره و ، دیوانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
بگرد شمع سوزان دل عشاق سر گردان ،
سراپای وجود بی وفا معشوق را ،
پروانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
بعرش کبریایی ، با همه صبر خدایی ،
تا که میدیدم عزیز نابجایی ، ناز بر یک ناروا گردیده خواری میفروشد ،
گردش این چرخ را 
وارونه ، بی صبرانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
اگر من جای او بودم
که میدیدم مشوش عارف و عامی ، ز برق فتنۀ این علم عالم سوز مردم کش ،
بجز اندیشه عشق و وفا ، معدوم هر فکری ،
در این دنیای پر افسانه میکردم
عجب صبری خدا دارد
چرا من جای او باشم
همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و ،تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد
و گر نه من بجای او چو بودم ،
یکنفس کی عادلانه سازشی ،
با جاهل و فرزانه میکردم
عجب صبری خدا دارد ... عجب صبری خدا دارد

                                                                             معینی کرمانشاهی           

 کـاش کـسـی

سـرزده از راه بـرسـد
بـا یـک بـغـل اتـفـاق خـوب . .
دسـت دلـتـنـگـی هـایـت را بـگـیـرد
بـا خـود بـبـرد
بـه سـرزمـیـن هـای دور . .
بـرای بـی کـسـی هـایـت لـالـایـی بـخـوانـد
آرزوهـای خـفـتـه ات را از خـواب بـیـدار کـنـد
بـرای غـم هـایـت خـط و نـشـان بـکـشـد
تـنـهـایـی ات را نـشـانـه رود
بـه کـابـوس هـای سـیـاهـت
رنـگ بـپـاشـد
بـه روزگـار تـاریـکـت
روشـنـایـی . . !
دلـتـنـگـی هـایـت را
از جـمـعـه کـم کـنـد
و
جـمـعـه هـا را
از روزهـای هـفـتـه . . !
کـاش کـسـی بـیـایـد
خـسـتـه از جـاده
مـبـتـلـا بـه مـانـدن
تـشـنـه ی آرامـش
بـیـمـار عـشـق
بـیـمـار لـاعـلـاج عـشـق . . . !

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت

نمی توان گفت وحتی نمی توان سرود

باتو بودن قصه شیرینی است وسعت تلخی تنهایی

وداشتن تو فانوسی به روشنایی هرچه تاریکی درنداشتند و

ومن همچون غربت زده ای در آغوش بی کران دریای بی کسی

به انتظار ساحل نگاهت می نشینم

ومی مانم تا ابد

وتا وقتی که شبنم زلال احساس

زنگار غم را از وجودم بشوید

دریای من

کاش قلب وسعت می گرفت

شمع با پروانه الفت می گرفت

کاش توی جاده های زندگی خنده

هم از گریه سبقت می گرفت

اگر دریای دل آبی ست              تویی فانوس زیبایش 

                    اگر آیینه، یک دنیاست                  تویی معنای دنیایش

 نامه ی سرگشاده ی جمعی از معلمین سبزوار به رئیس جمهور

رئیس جمهور محترم!

با تشکر از حضرت عالی جهت اجرای طرح نظام سلامت و تبریک به جامعه ی زحمتکش پرستاران عزیز، به خاطر اجرای قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری، و تشکر از این که مقوله ی سلامت جسمانی مردم در اولویت برنامه های دولت قرار گرفته است. شکی نیست سلامت روحی و روانی جامعه نیز از جایگاه بالایی برخورداراست. چرا که به اعتراف اکثر پزشکان؛ مشکلات روحی و عصبی؛ ریشه ی بسیاری از بیماریهاست. همه واقفیم جامعه ی معلمان و خانواده هایشان و نیز جمعیت دوازده ونیم میلیونی دانش آموزان (بدون احتساب خانواده هایشان) بیش از یک چهارم جمعیت کشور را تشکیل می دهند و عدم آرامش روحی معلمان چه لطمه ای به پرورش نسل آینده کشور می زند. لذا توجه به دغدغه های معلمین می تواند در تأمین این مقوله مؤثر واقع شود.

متن زیر بخشی از خواسته ها و سؤالات و درد دل های اکثریت معلمین کشور می باشد که با زبانی ساده و به دور از تعارفات و ملاحظات مرسوم آمده است قبلاً بابت آن عذر خواهیم.
 

باقی در ادامه مطلب