زبانِ مثنوی پیراهنم سوخت
قلم لرزید و آهسته سخن گفت
هوا آهنگ شور و شَین دارد
چه شب هایی که بیهوده سحر شد
نوای نی، نیستان را کمی رُست
دلم آهنگِ رفتن ساز کرده
نیستان تا نیستان، حرف دارم
قلم! بنویس، احوالِ دلم را
غریب و بی کس و درمانده ام من
تو گفتی که پناهِ آهووان است
الا ای یوسفِ مصری کجایی؟
سواره یا پیاده از چپ و راست
منم از شهر باخرز، قلعه ای دور
شنیدم هر که این در را بکوبد!
نشسته در کنار صحنِ کوثر
علاج درد خود را از تو جوید
در این صحن و سرا، آزاد گشتم
میان این همه زائر خدایا!
از این دریایِ رحمت بی نصیبم
یکی از دوستانم گفت برگرد
من اصلن بر نمی گردم به شهرم
از این صحن و سرا باید بگیرم
جواب همسر و فرزند، سخت است
اگر حاجات خود را من نگیرم
الا ای ماه مشهد، حضرت عشق
بیا دستم بگیر، دردم دوا کن

لب و چشم و دهانم را بهم دوخت
قلم از حالِ این شب ها به من گفت
زمان بر گردن ما دَین دارد
چه روزهایی که بیهوده هدر شد
دلِ غمبار ما را اندکی شُست
درِ امّید به رویم باز کرده
من اینجا واژه هایی ژرف دارم
کجا عنوان کنم این مشکلم را؟
ضعیف و عاجز و شرمنده ام من
علی موسی الرضا، معمار جان است
گُمانم مشهدی یا کربلایی؟
به مشهد آمدند، هیهات برخاست
به مشهد آمدم با دیده ای کور
کلیدِ عافیت را از تو جوید!
جوانِ مستمندی زار و مضطر
بجز خوان کَرَم راهی نپوید
گهی غمگین، گهی دلشاد گشتم
مثال قطره ای باشم به دریا
فقیرم، عاجزم، آقا، غریبم
نشد کارِ من و تو جفت، برگرد
نمی دانی که من با خویش، قهرم
علاج دردِ طفلان صغیرم
نمی گویم که این، از کار بخت است
همین جا می نشینم تا بمیرم
الا ای ماه رحمت، دولت عشق
بیا لطفی به حالِ این گدا کن